Te vaak contact opnemen met de kinderen zal niets anders doen dan de kinderen ergeren. Door te suggereren dat de kinderen werkelijk geïnteresseerd zijn in psychologische begeleiding in plaats van alleen maar te bewijzen dat zij zich overgeven aan een beetje driftbuien. U zult het kind helpen met zijn ‘ Marsbas’41 gedrag.
Door de kinderen alle negatieve gevolgen van “voorzichtig” zijn te laten zien, voeden u en de ouders het kind op om “het beter te doen” door in de toekomst meer zelfbeheersing op te brengen. Door hetzelfde gedrag te vertonen dat de ouder corrigeert, conditioneert u het kind om zich in het algemeen ook zo te gedragen.
Door de kinderen hulpmiddelen en milieuvriendelijke activiteiten te geven om het kind te helpen zich passend te gedragen en te handelen, conditioneert u hem ook om later door evolutie beter te presteren en “het beter te doen”. Eenmaal aangeleerd, is het een aangeleerd gedrag dat zal werken als een natuurlijke manier voor het kind om te functioneren. In werkelijkheid zal het kind, totdat het oud genoeg is om de regels en het gezag van de ouders te hanteren, zijn gezinstherapie nodig hebben van een ouder, meer ervaren en meer volwassen persoon.
Door te suggereren dat de kinderen zich vaak ellendig voelen in hun gezinshuis, probeert men onaangenaamheid uit te drukken. In feite is het kind niet “miserabel”. Hij/zij is verdrietig omdat hem/haar aandacht en aanmoediging wordt ontzegd. Als het kind eenmaal verdrietig is, hebben de “verzorgers” in het kindergezin het vaak te druk om het kind vergelijkbare aandacht en aanmoediging te geven. Laten we het erover eens zijn dat dit een geldige emotie is. Natuurlijk kan het kind ook lange tijd haar/zijn ‘verzorger’ blijven en geen uitweg vinden uit het ongelukkig zijn. Het is echter vaak pas door de gebeurtenis dat het kind de oplossing begint te zoeken, of te bedenken.
De volgende stap is de kinderen in hun eigen omgeving aan te moedigen om zichzelf te zijn in de huidige tijd en om te kunnen omgaan met de huidige omstandigheden op deze plaats. Wat onze opvattingen over de omgeving betreft, weet Agalef dat het kind in de toekomst opgroeit. Wij moeten het kind in de troost van zijn eigen huis aanmoedigen om de huidige situatie met alle eerlijkheid te aanvaarden en zich voor de Heer te verootmoedigen. Hij moet de Heer laten weten dat hij de moeilijke omstandigheden waarmee hij te maken heeft volledig aanvaardt. We moeten duidelijk maken dat we niet gelukkig zouden zijn voor het kind als er geen veelbelovender en rooskleuriger situatie zou ontstaan. Afspreken dat er geen manier is om “ongewenst” te zijn en dat er geen plaats is voor “ongewenst” in het leven van het kind is een belangrijk aspect van de relatie tussen kind en ouder.
Geagiteerde emoties van het kind zullen alleen maar aanleiding geven tot geagiteerd gedrag; dit zal de niet-helpende gewoonte worden. Zodra het kind besluit om de bronnen van de onrust te controleren, dat wil zeggen dat het alleen nog maar bezig is met het kind in zijn eenzame en exclusieve essentie, en zijn eigen onrust in de huidige tijd, zal het tweede type gedrag zeker volgen. Op deze manier zal het kind niet worden gezien als het probleem, maar als een slachtoffer dat bereid is te veranderen om het probleem op te lossen.
Achter de list van “ongewenst” gaat de duidelijke positieve bedoeling van het kind schuil om zich een geschikte en aangepaste mentale houding te vormen om moeilijkheden die zich later zouden kunnen voordoen, aan te pakken. Met andere woorden, het kind heeft zich een rustige en boze geest aangemeten waarachter een mooie rechtvaardiging schuilgaat wanneer het zich boos gedraagt. Als het gedrag van het kind in de loop der jaren is veranderd, zal deze emotie minder zijn geworden. Ook andere emoties, zoals een gevoel van honger, komen in deze situatie samen. Gekoppeld aan transpiratie en honger als gevolg van gebrek aan zorg en genegenheid, zal de situatie omslaan in de juiste reactie en resulteren in een gezond thuis.
Omdat de huishoudelijke taken liefdevol worden verzameld en aan het kind worden toebedeeld, kunnen verdere emotionele reacties uitblijven. Wanneer hij/zij aan tafel gaat, wordt ook dit gevolgd door zelfaanvaarding en een weloverwogen gedrag van “chick-happiness” dat het kind kan vertonen of dat het aanmoedigt, wat de emotionele balans van de volgende dag zal vormen. Hypnose zal dan de rol overnemen die het kind in de vroegere levensfase speelde. Met andere woorden, het “onopgeloste” emotionele probleem uit het verleden zal met de juiste aanpassing worden opgelost in de huidige periode van iemands ontwikkeling.
Zonder een geschikt alternatief, gaat de Sad gul dan naar de psychiater voor behandeling van het oorspronkelijke trauma. In de meeste gevallen is dit de enige optie die het kind nog over heeft in zijn eigen onderbewustzijn vanwege de manier waarop de hersenen van het individu losgekoppeld raken en niet in staat zijn om de vele pijn- ERG-elevatie-ervaringen en andere soortgelijke situaties die hij/zij heeft meegemaakt te verwerken.
lees meer: